Była to jakby cząstka tego, co czuła w duszy, w biciu swego serca. Nie potrafiła tego określić. Ponieważ własne myśli przerażały ją, po chwili powiedziała: — Muszę... podziękować waszej wysokości za... płótna. — Już pani skończyła obraz? — Tak. — Miałem nieśmiałą nadzieję, że będzie na mnie czekał. Ponieważ Tempera milczała, dodał: — Zechce mi go pani pokazać? Taki był warunek naszej urnowy, o ile pani pamięta. Mówiąc to cofnął rękę z jej ramienia. Tempera poczuła nagle absurdalną ochotę poprosić go, by nie zabierał dłoni. Po chwili milczenia odezwała się: — Dzi... dziś po południu postawiłam obraz na sekretarzyku waszej wysokości, ale zabrałam go z powrotem. — Dlaczego? — Pomyślałam, że obrazy w gabinecie... patrzą nań z pogardą. — Nie sądzę, by którykolwiek z wielkich mistrzów wyśmiewał się z chętnego do nauki, zdolnego ucznia. 89 — Nie potrafię podać teraz przykładu — odparła Tempera — ale jestem pewna, że niektórzy z nich mieli w pogardzie ludzi... zbyt pewnych siebie. — Jestem przekonany, że pani nigdy taka nie będzie. Znów przyszło Temperze na myśl, że jest to bardzo niezwykła rozmowa i że ona nie powinna mówić w ten sposób do księcia. — Skoro już pani skończyła obraz, chciałbym go zobaczyć — powiedział książę. — Jeśli nie będę mógł zrobić tego jutro, uznam, że nie dotrzymała pani słowa. — Dlaczego książę się nim interesuje? — spytała Tempera. Jej głos brzmiał prawie agresywnie. — W swej kolekcji wasza wysokość posiada dzieła tak piękne, tak doskonałe, że jedyne, czego pragnęłabym w życiu, to mocje podziwiać i zrozumieć, co chcą nam... powiedzieć. Z trudem znajdowała słowa. Pomyślała, że to, co mówi, i całe jej zachowanie zasługują na potępienie. — Który z obrazów wywołuje u pani takie pragnienie? — spytał książę. Tempera milczała. O tym, który poruszał ją najsilniej, zamierzała opowiedzieć lady Rothley, więc gdyby teraz wyznała prawdę, byłaby wobec niej nielojalna. — Proszę odpowiedzieć — nalegał. — Chcę wiedzieć. W jego głosie brzmiała nuta nakazu. Zdawało jej się, że słowa księcia przenikają ją na wskroś, a jego głos wibruje we wszystkich jej tkankach i zmusza do odpowiedzi. Doszła do wniosku, że działo się tak już od pierwszego ich spotkania — książę zmuszał ją do zachowywania się inaczej, niż chciała: że z nim rozmawiała, że zwierzała mu się ze swych sekretnych myśli, tajemnic, które dotąd należały tylko i wyłącznie do niej.