uwielbiała ten świat i zawsze pragnęła błyszczeć jak gwiazda na jego firmamencie. Tempera dobrze o tym wiedziała. Miała nadzieję, że macocha nie będzie zbyt wyraźnie okazywać swojej słabości do atrakcyjnego hrabiego. Kiedy Tempera była dzieckiem, hrabia wydawał jej się bardzo stary, był przecież prawie w wieku jej ojca. Jednak teraz, gdy o nim myślała, widziała przede wszystkim jego ciemne roziskrzone oczy w szczupłej twarzy o subtelnych arystokratycznych rysach — niezbitym świadectwie szlachetnego urodzenia. Pamiętała i jego głos — głęboki, a przy tym dźwięczny. Pamiętała też, że hrabia bardzo często się śmiał. To właśnie podobałoby się belle-mère — pomyślała Tempera — pieniąca się szampanem wesołość, którą ofiarowałby jej hrabia. Tymczasem będzie musiała się zadowolić solidnym angielskim daniem. Metafora ta rozbawiła ją trochę, lecz po chwili znów ogarnął ją poważny nastrój. Właściwie nie ma się z czego śmiać. Ona i belle-mère nie wzięły pod uwagę jednego, decydując się na tę przygodę — możliwości, że właśnie belle-mère pierwszy raz w życiu zakocha się. A to właśnie się wydarzyło. Tempera była o tym przekonana. Lady Rothley była zakochana i jedynie wrodzony snobizm mógł ją uchronić przed katastrofalnym krokiem. Wszystko to wprawiło Temperę w tak wielkie zakłopotanie, że przez długi czas stała niezdecydowana w drzwiach swojej sypialni, zagubiona we własnych myślach. Nagle olśniło ją, że jeśli chce zanieść obraz na dół do pokoju księcia, powinna zrobić to właśnie teraz. Wszyscy goście akurat jedli obiad na tarasie. Siedzieli tam dopiero 110 niecałą godzinę, a zwykle posiłki ciągnęły się dwa, a czasem i trzy razy dłużej. Taras położony malowniczo tuż nad przepaścią, na której skraju wzniesiono zamek, urządzono bardzo pięknie: po murach i wysoko nad balustradą pięła się bugenwilla. Podłogę wyłożono kamienną posadzką, a całość ozdobiono markizami, które chroniły przed nadmiarem słońca tych, którzy właśnie spożywali tam posiłek lub po prostu wypoczywali. Tempera miała wrażenie, że ludzie czują się tam jak w orlim gnieździe — wysoko ponad światem, pewni i bezpieczni. Wszyscy lokaje byli teraz zajęci, usługiwali do stołu. Służące zapewne posprzątały już w salonie i na pewno nie było tam teraz nikogo. Na taką właśnie okazję czekała Tempera. Wzięła obraz i bardzo ostrożnie zeszła po schodach. Jeśli po drodze kogoś spotka, powie, że jej pani zgubiła chusteczkę. Na szczęście salon był pusty. Jedynie z oddali dobiegały odgłosy śmiechów i rozmów. Tempera spojrzała przelotnie na obrazy na ścianach. Poczuła się, jakby pozdrawiała starych przyjaciół. Kiedy weszła do pokoju księcia,